Chapter 24

 Dla Każdego Czytelnika <33

  

Nie wiedziałam, co mamy zrobić, aby się stąd wydostać... I jeszcze to cholerne poczucie winy! Ja wiem, że to przeze mnie, to przeze mnie tu trafiliśmy, to przeze mnie Lou poznała tego debila... I to przeze mnie teraz cierpi...
Siedzieliśmy w tym pokoju bez jedzenia, wody i światła. Zza drzwi nie wydobywały się żadne odgłosy, które mogłyby świadczyć o tym, że ktoś po nas przyszedł. Taaa marzenia. Przecież skąd Zayn albo Harry wpadną na pomysł, że zostaliśmy uwięzieni...? Ja sama w to nie wierzę, a co dopiero oni.
- Mamo, i co teraz będzie?- zapytała nagle Lou, wyrywając mnie z rozmyślań.
- Kochanie, nie wiem. Jestem bezsilna, tak jak ty czy tata- spojrzałam najpierw na nią, a potem przyjrzałam się Louis'owi, który kombinował coś przy zamku w drzwiach- Co ty robisz?- zwróciłam się do niego.
- Próbuję nie być bezsilny- powiedział poważnie, ale zaraz potem opuścił ręce na znak, że się poddaje- Dlaczego tego się nie da otworzyć?!
- Nie denerwuj się- położyłam dłonie na jego ramionach- Jakoś się stąd wydostaniemy.
Louis odwrócił się w moją stronę i spojrzał mi głęboko w oczy.
- To raczej ja powinienem was pocieszać i mówić, że wyjdziemy z tej rudery, a tymczasem ty robisz za naszą podporę. Przecież gdyby nie ty, ja bym się dawno załamał- uśmiechnął się lekko, co odwzajemniłam.
- Ehem... A ja to co? W końcu jestem twoją córunią, nie...?- Lou podeszła do nas i przytuliła się do swojego ojca.
- Tak, masz rację. Kocham cię jak nikogo innego. No, może twoją mamę- zaśmiał się, a ja zamrugałam szybciej oczami.
- Co?- zdziwiłam się.
- Powiedziałem to na głos? O Boże...- przybił sobie faceplama- Miałaś się o tym nie dowiedzieć, nikt miał o tym nie wiedzieć.
- Ale czemu nie chciałeś mi powiedzieć?- zapytałam z ciekawości.
- Bo widzę, że ciebie i Zayn'a do siebie ciągnie, więc nie chciałem wam przeszkadzać- westchnął ciężko.
- Oh my God... Tato, na jakim ty świecie żyjesz?! Nie wiesz, że o kobietę walczy się do końca, a nie daje sobie spokój, zanim się spróbowało?!- Lou wymachiwała rękami  ze zdenerwowania, a ja po prostu zaczęłam się śmiać z całej sytuacji.
Kiedy udało mi się opanować, spojrzałam na moją kochaną dwójkę, która gapiła się na mnie jak na debila.
- Lou uspokój się... A ty Louis patrz mi na usta... Mnie i Zayn'a nic, a nic nie łączy. No... Nie licząc Will'a- uśmiechnęłam się- Podobasz mi się od dawna, Lou.
- Na serio?- zdziwił się.
- Na serio- przytuliłam się do niego z całej siły.
- No to na co jeszcze czekacie. Słodki buziak raz!- poleciła Lou i klapnęła na łóżko.
Spojrzałam w oczy Louis'a i mimowolnie się uśmiechnęłam. Zbliżyłam się do niego i powoli zatopiła w jego ustach. Smakowały niczym słodkie truskawki z czekoladą i bitą śmietaną. Nie chciałam się od nich odrywać, ale musiałam...
- O wow... To nie był buziak, a mega pocałunek- Lou zaklaskała w dłonie.
- Kocham cię, Kate- wyszeptał Louis prosto do mojego ucha.
- Ja ciebie też...- właśnie teraz to do mnie dotarło. Kochałam go, na prawdę go kochałam.
Pocałowałam go jeszcze raz, a kiedy nasze języki się spotkały drzwi do pokoju gwałtownie się otworzyły. Natychmiast się od siebie oderwaliśmy i spojrzeliśmy na postacie w progu. Stali tam dwaj mężczyźni w mundurach. Policja...
- Witam- jeden z nich podszedł do Louis'a i uścisnął mu rękę- Starszy sierżant Tom Sedat. Dobrze, że was znaleźliśmy.
- A panowie nas szukali?- zapytałam.
- Dostaliśmy zgłoszenie od pana- drugi z nich spojrzał na karteczkę, którą miał w kieszeni- Harry'ego Styles'a, że nie wróciliście wczoraj do domu i podał nam ten adres. Sprawdziliśmy go i oto jesteście- wyjaśnił.
Trzeba to będzie jakoś wynagrodzić Harry'emu.
- A co z mężczyzną, który nas tu przetrzymywał?- zapytała Lou. Nie spodziewałam się tego po niej.
- Mężczyzna? Jakim mężczyzną?- zapytał pierwszy policjant- Dom jest pusty.
Zdębiałam... Jak to pusty? To znaczy, że przez ten cały czas byliśmy w tym domu sami?! Boże...
- No przecież... Ale on...- dziewczyna zaczęła się jąkać, a Louis ją przytulił.
- Proszę nam podać jego dane i jeśli macie, to jakieś zdjęcie- polecił mi mężczyzna.
Zrobiłam to, o co poprosił i potem wszyscy wyszliśmy w tego domu...
- Może podwieź was do domu?- zaproponowali policjanci.
- Z chęcią skorzystamy- uśmiechnęłam się do nich i wsiedliśmy do ich samochodu.

Po kilkunastu minutach dojechaliśmy pod naszą bramę. Serdecznie podziękowaliśmy policjantom, a ja poprosiłam ich jeszcze, aby dali znać, gdy złapią Michael'a. Musiałam się dowiedzieć, co się z nim dzieje...
Zamknęłam drzwi od samochodu i podeszłam do Louis'a i Lou. Wspólnie weszliśmy do domu, gdzie tuż za progiem dopadli nas dosłownie wszyscy! Pytania, pytania i jeszcze raz pytania- tylko to teraz słyszałam. Nie wiedziałam, w którą stronę spojrzeć, bo nie chciałam nikogo pominąć.
Kiedy w końcu atmosfera się uspokoiła ja, dzieci i chłopcy z żonami przeszliśmy do salonu. Goście zajęli miejsca na kanapach i fotelach, a ja, jak przystało na panią domu ruszyłam do kuchni w celu zrobienia kawy i herbaty.
Zalewałam właśnie jedną filiżankę kawy, gdy poczułam czyjeś ręce na swoich biodrach. Potem ten ktoś złożył delikatny pocałunek na mojej szyi. Przymknęłam oczy i rozkoszowałam się chwilą. W końcu się odwróciłam i cmoknęłam Louis'a w usta.
- Pomożesz mi?- zapytałam, otwierając oczy.
- Jasne- uśmiechnął się i złapał za dwa kubki herbaty i zaniósł je do salonu.
Przy ostatniej kolejce zabrałam jedną filiżankę kawy i wkroczyłam do pokoju razem z nim.
Całe towarzystwo było wciągnięte w rozmowę o naszej przygodzie. Przerwałam to.
- Proszę o uwagę. Louis i ja chcemy wam coś ogłosić- po tych słowach spojrzałam na speszonego Lou.
- Słuchamy- Harry założył nogę na nogę i chytrze się uśmiechnął.
- Yyy... Więc...- Louis zaczął się jąkać.
Wtedy nasza niezawodna córka wkroczyła do akcji.
- O Dżizys...(:P) Im chodzi o to, że oni się kochają i są razem, więc możecie zacząć zbierać kasę na ślub.
- Nie wybiegajmy w przyszłość. Po prostu ja i Louis jesteśmy razem- cmoknęłam go w policzek.
- GRATULACJE!- każdy z obecnych zaczął składać nam życzenia.
Siedzieliśmy tak jeszcze kilka godzin, pogrążeni w rozmowach na wszelakie tematy...


*trzy miesiące później*

Stałam przed lustrem w pięknej fryzurze i długiej białej sukni. Nie mogłam uwierzyć w to, jak wyglądam. Nigdy bym nie przypuszczała, że kiedykolwiek zobaczę siebie w takim wydaniu...
- Gotowa?- usłyszałam głos Lou. Zobaczyłam ją w lustrzanym odbiciu. Miała na sobie białą sukienkę do kolan, a blond włosy spięte w koka.
- Sama nie wiem... Boję się- odwróciłam się do niej.
- Nie masz czego. Wszystko będzie dobrze- uśmiechnęła się do mnie i zaczęła mi wpinać we włosy welon.
- Dziękuję ci, kochanie.
- Ale za co ty mi dziękujesz?- zdziwiła się.
- Za to, że jesteś, i że mi pomagasz- po moim policzku spłynęła jedna, mała łza.
- Nie musisz mi za to dziękować. I nie płacz, bo rozmażesz sobie makijaż- otarła mokry ślad chusteczką.
Podeszłam do okna, a kiedy spojrzałam na dekoracje na podwórku, ktoś zapukał do drzwi. Lou je otworzyła, a do pokoju wszedł William.
- Już czas- powiedział poważnie i z złapał mnie pod jedną rękę, a Lou pod drugą. Wzięłam głęboki oddech i razem z moimi dziećmi zeszłam na dół. Następnie wyszliśmy przez taras do ogrodu, gdzie czekali już wszyscy. Nie było dużych tłumów. Tylko najbliższa rodzina i przyjaciele. A wśród nich On... Stał obok księdza w czarnym garniturze i czekał właśnie ma mnie...
Ciągle nie mogę uwierzyć, ze wychodzę za mąż za chłopaka, którego bym nie poznała, gdyby nie wielki plan Michael'a. A właśnie... Michael trafił za kratki, ale nie będę mówić o nim, bo nie chcę psuć sobie najpiękniejszego dnia w życiu.
Podeszłam do mojego narzeczonego i podała mi dłoń. Dalej wszystko potoczyło się jak na pięknym ślubie i weselu...
Kiedy tańczyłam z moim mężem kolejny taniec, coś, a raczej ktoś przykuł moją uwagę. Mama z tatą stali pod drzewem i patrzyli to na mnie, to na Lou i Will'a. Nie miałam ochoty z nimi rozmawiać. Nie widziałam ich tyle lat, więc po co niby miałabym to robić. Nigdy im nie wybaczyłam tego, co mi zrobili...
Spojrzałam prosto w oczy Louis'a, a potem wtopiłam się w tego usta. Robiłam to zawsze, gdy był przy mnie...
- Kocham Cię, Lou- szepnęłam.
- Kocham Cię, Kate- odpowiedział i złożył kolejny pocałunek na mych ustach.

-----------------------------------------------

Wiem, że rozdział beznadziejny, ale nic innego nie udało mi się napisać...

I tak oto zakończyłam to (denne) opowiadanie... Mam nadzieję, że choć trochę Wam się podobało.

Chciałam podziękować Wam podziękować, uściskać, wycałować itp. itd. :P

Dziękuję za każde wejście, za każdy komentarz i ogólnie za WSZYSTKO.!

Zostałam nominowana do konkursu na  Blog Miesiąca. Na prawdę nie wiem, za co dostałam tą nominację, ale bardzo serdecznie dziękuję :) A Was, Drogi Czytelniczki proszę o głos na mnie :P Szczegóły tutaj --->  KLIK

Więc tak oto dobiegła końca moja "wielka" kariera blogerki...

Nie usuwam tego bloga więc, tak jak nie usunęłam blogów o Kayli (KLIK) i Sarze i Ali (KLIK), także możecie je czytać do woli :P

Ściskam Was mocno, mocno i jeszcze raz bardzo dziękuję za WSZYSTKO !!!

Kama ;**