Chapter 10

*następnego dnia, 12.30*
 
Przez całą noc i ranek źle się czułam. Nie wychodziłam z łóżka i gdy tylko chciałam się napić, mama przynosiła mi szklankę z wodą. Obok, na podłodze, stała miska (tak na wszelki wypadek), która była już dziś wymieniana trzy razy. Na prawdę nie wiem, co się ze mną dzieje. Jeszcze nigdy tak mocno się nie zatrułam.
- Kate, wychodzę z tatą do sklepu. Nie ruszaj się z łóżka i odpoczywaj- powiedziała mama, kiedy zajrzała do mojego pokoju.
- Ok- odpowiedziałam i zamknęłam oczy.
Nie minęło dużo czasu, a zaczęłam przysypiać. Niedużo brakowało, a zasnęłabym ze zmęczenia, ale nie, bo po co! SMS!
Ciężko westchnęłam i złapałam za telefon. Otworzyłam wiadomość. "Za 5 minut na skrzyżowaniu"- tak brzmiała jego treść. Nie no błagam! Ja tu umieram, a on mi każe przyłazić nie wiadomo gdzie.
Podniosłam się z łóżka i założyłam na siebie bluzę z kapturem, bo na dworze nie było dziś za ciekawie. Ubrałam jeszcze buty i ciemne okulary, aby ukryć ciemne wory pod oczami.
Wyszłam z domu i skierowałam się chodnikiem w stronę skrzyżowania, które było zakończeniem mojej ulicy. Dotarłam na miejsce po około dziesięciu minutach. Już z daleka mogłam zobaczyć postać Michael'a.
- Spóźniłaś się- powiedział, kiedy do niego podeszłam.
- Wiem, ale jestem chora i...- przerwał mi.
- Jak to chora?!- złapał mnie za nadgarstek.
- No po prostu. Chora- powiedziałam ciszej.
- Ty nie możesz być chora! Rozumiesz to, czy nie?!- krzyknął i popchnął mnie z całej siły na chodnik, tak, że upadłam na brzuch. Michael tylko czekał, aż się pozbieram. Ja jednak nie miałam siły, byłam kompletnie wykończona.
- Czyś ty zwariował?!- usłyszałam czyjś głos. Podniosłam lekko głowę i zobaczyłam duży czarny samochód, z którego wysiedli chłopcy z zespołu. Przestraszyłam się.
- Przecież ona jest w ciąży!- krzyknął każdy z nich równocześnie, po za Niall'em, bo ten pomagał mi wstać.
Zdziwienie. Tylko to teraz widziałam na twarzach każdego z chłopaków.
- Skąd wiecie, że ona jest z ciąży?- zapytał Harry.
- Bo to moje dziecko- odpowiedzieli Liam, Louis i Zayn.
Blondyn tylko stał i przyglądał się całej tej sytuacji.
- To ze mną jest w ciąży, prawda Megan?- Loczek spojrzał na mnie.
- Megan?!- zdziwili się pozostali.
- To jest Susan- powiedział Liam.
- Nieprawda, bo Alex- wtrącił się Niall.
- Mnie przedstawiła się jako Angelika- oznajmił Zayn.
- A mnie Sarah- skończył Louis.
Każdy z nich patrzył po sobie, jakby nie wiedzieli, co ze sobą zrobić.
- Debile, ona nie jest w żadnej ciąży!- teraz Michael mówił- Wymyśliłem to, żeby wydoić od was kasę i prawie mi się to udało!
- To prawda?- zapytali chłopcy i spojrzeli na mnie.
- Ja...ja...- jąkałam się, a po moich policzkach spływały łzy. Po prostu odwróciłam się i uciekłam w stronę domu ile sił w nogach.
Słyszałam jak reszta woła za mną, ale nie zwracałam na nich uwagi.
Kiedy dobiegłam do drzwi od domu w progu stanęli rodzice. Na twarzach mięli wymalowaną wściekłość.
- Mówiłam ci, żebyś się nie ruszała z łóżka!- krzyczała mama, ciągnąc mnie do mojego pokoju.
- Wiem, ale musiałam wyjść- próbowałam się wytłumaczyć.
- Jedyne co musiałaś, to leżeć w łóżku! Jesteś chora, nie rozumiesz tego?!- teraz krzyczał tata.
Nie odpowiedziałam.
Bez słowa położyłam się do łóżka i spojrzałam na mamę, która stała nade mną.
- Dziś nie poszłyśmy do lekarza, bo jest brzydka pogoda i nie chciałam, żebyś się bardziej przeziębiła, ale jutro idziemy i bez dyskusji!- powiedziała stanowczo i wyszła.
Co miałam zrobić? Nic... I jeszcze ta sytuacja z Michael'em i zespołem. Koniec ze mną! Mam tego po prostu dosyć! Wszystko, co się dzieje w moim życiu jest beznadzieje! Po co mam żyć, skoro nie mam dla kogo? Dla rodziców jestem tylko utrapieniem i utrzymankiem. Beze mnie byłoby im o wiele lepiej!
Byłam wykończona całym tym dniem. Odwróciłam się na drugi bok i zaczęłam mocniej płakać. Łzy lały się hektolitrami, a mnie nawet się nie śniło, aby skończyć płakać. Myślałam o tym wszystkim, co się dzisiaj stało.
Na dworze zrobiło się już ciemno, a ja nadal płakałam. Zamknęłam oczy i próbowałam zasnąć, jednak ten sen przyszedł z czasem.

---------------------------------------

Joł.!

Przepraszam, że tak długo musiałyście czekać na ten rozdział, ale ten szpital i te badania mnie przerosły. Jeszcze nie mam do końca sprawnej ręki, co mnie przeraża, bo nie mogę jej utrzymać w powietrzu dłużej niż 15 sekund... Masakra...;/

No nic...

Jak rozdział.? Może być.?

Pisałam go dosłownie chwilę przed dodaniem, bo wcześniej nie miałam jak i kiedy...:(

Liczę na Wasze komentarze i tym razem Was nie szantażuje. Liczę na to, że jednak będzie Wam się chciało skomentować to choć jednym wyrazem...

Z ankiety wynika, że jest Was tu 14. To mało, zdecydowanie za mało :'(

W związku z tym mam do Was prośbę. Jeśli chcecie, abym nie przerywała pisać tego bloga, to polecajcie go na swoich blogach lub na Twitterze. Bardzo Was o to proszę i z góry dziękuję :)

Kolejny rozdział pojawi się po jakiejś konkretnej liczbie komentarzy, więc spinać tyłki i komentować (oczywiście tylko Ci, którzy mają ochotę na dalsze rozdziały)

Kocham i ściskam jedną ręką :P

Kama ;**